• Howdy, cowboy of cowgirl! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een!
    Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

Verhalen uit Arizona

DeletedUser

Haha , het schijnt heel moeilijk zijn om naar uitgevers te gaan die het dan uitgeven. De meeste lezen ze niet eens of keuren ze al direct af.

Maarja, niet geschoten is altijd mis :p Ben wel van plan om het is een keer te proberen. En wie weet, dan zijn jullie de eersten die het horen!
 

DeletedUser

Je kan ze ook zelf 'uitgeven'
Daar zijn van die sites voor waar je je eigen boeken kan drukken. Voordeel is geen gezeur van een uitgever. Het nadeel is dat het nogal wat geld kost.
 

DeletedUser

En het is mooier pluspunt als een uitgever het waard vind om het uit te geven :p
 

DeletedUser

Mani, je moet iets met die verhalen doen! Wedden, er zijn zat mensen die jou boeken graag willen lezen. Er is misschien wel veel tijd voor nodig. Maar als hij af is zal ik één van de eerste kopers zijn!

ik sluit me hier volledig (alweer) bij aan!.
 

DeletedUser1053

Harry Potter en de steen der wijzen wilde ze in de eerste instantie ook niet uitgeven, dus het is inderdaad zeer moeilijk. Veel bekende schrijvers hebben het ook heel vaak moeten proberen, totdat een uitgever het aandurfde en het boek aansloeg. Gewoon proberen dus zou ik zeggen. :p
 

DeletedUser4700

Harry Potter en de steen der wijzen wilde ze in de eerste instantie ook niet uitgeven, dus het is inderdaad zeer moeilijk. Veel bekende schrijvers hebben het ook heel vaak moeten proberen, totdat een uitgever het aandurfde en het boek aansloeg. Gewoon proberen dus zou ik zeggen. :p

Ja, er was eerst een uitgeverij die het niet uit wilde geven, toen zijn ze naar een andere gegaan. Die eerste moet nu spijt hebben, zeg :p
 

DeletedUser

Ik heb dit geschreven om even een tijd aan te geven die we in w3 hadden. Het is al weer een tijdje geleden, maar ik had even behoefte om erover te schrijven. Misschien is het nonsens, maar het lijkt op een soort korte samenvatting en is dan ook zonder een 2e keer na te kijken uit mijn vingers gerold. Excuus voor fouten dan ook.

-----------------------------------------------------------------------------
Een nieuwe tijd

De hemel staat in brand. De ondergaande zon wordt vaak doorbroken door woedende vuisten die in de lucht worden gestoken. De aanvallen op forten lopen elke keer op niets uit en een paar kunnen het niet meer verdragen en beginnen gefrustreerd te schreeuwen naar elkaar.

Nog slaperig van het gevecht, leun ik tegen een boom en hoor het geschreeuw aan zonder te luisteren wat er werkelijk wordt gezegd. Al gauw klinkt het geluid van revolvers en sabels. Ik zucht en hoop dat het snel voorbij is en dat we als broeders weer naar huis kunnen. “Ik ga met pensioen!” hoor ik iemand roepen. De gevechten worden gestaakt en we kijken Sjaak aan die het blijkbaar had geroepen. Hij kijkt verbaasd voor zich uit, niet gedacht dat iedereen op zou houden met ruzie maken. Een schot klinkt en we horen een lichaam vallen. “Vuile schoft!” Het is jeftheking die op de grond ligt. “Wat is er!” klinkt er door de lucht. “Die schoft schiet me neer.” Kreunt jef. Voordat we het kunnen vragen noemt hij de naam van de dader. “Doez.”

Vanaf die avond verandert er veel binnen Legends. Jeftheking heeft zich verwijderd van Arizona en zit elders in een stad genaamd Legends of Marksman. Voorlopig komt hij niet terug. Legends begint zich op te splitsen en er hangt oorlog in de lucht. Arizona wordt leger en ik zie regelmatig mensen vertrekken naar Marksman. Ik kijk het allemaal bedroefd aan en kijk triest over het verlaten plein van de stad waar zich al een laagje stof begint te vormen. Iedereen is op zichzelf of maakt ruzie. Leden van InnO worden met de nek aangekeken en ik voel dat er een verandering op komst is. Net als de rest probeer ik wat voor mezelf te werken. Ik kijk uit over de eeuwige graanvelden terwijl ik wat lotusbloemen verzamel uit een vijver om de stad wat op te vrolijken.

Bij thuiskomst zijn de bloemen uiteen gevallen in mijn reiszakken en teleurgesteld probeer ik nog een paar restjes te drogen om op te bergen in mijn kist in het hotel. Om nog langer de tijd te doden, verzamel ik wat spullen voor de forten. Niemand is vooruit te branden en ik vraag me af wat ze allemaal aan het doen zijn. “Voor later, als we eindelijk een beroep kunnen uitoefenen.” Was Harres’ antwoord als ik weer kwam vragen wanneer de forten eens uitpuilden van de spullen. Hij belooft me te storten, maar als ik bij de forten wacht, zie ik nooit enig teken van leven.

In de verte zie ik mijn bouwer Horrorhouse zich naar een fort toeslepen met gebogen hoofd. Hij merkt niet dat ik bij de ingang van het fort sta, en hij botst pontificaal tegen me op. Hij kijkt even op, verontschuldigd zich, en loopt gewoon door het fort in om te zoeken naar iets om aan te bouwen. Het is zo’n triest schouwspel dat ik er van begin te huilen. De tranen stromen over mijn wangen zonder dat ik geluid maak. Toevallig komt freewilly langs en hij ziet me huilen bij het fort. Hij springt van zijn paard en loopt geluidloos naar me toe. Hij slaat een arm om me heen en leidt me voorzichtig naar de grond om daar even rustig te zitten. Zo blijven we uren staren naar de schemer die begint in te dalen en overvliegende vogels die een slaapplekje zoeken.
Uiteindelijk verbreekt freewilly de stilte: “Huil maar, meisje.” Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en freewilly veegt de laatste tranen weg. “Alles valt uit elkaar.” begin ik. Freewilly knikt.

Ik had gelijk, de dag erna is ons bondgenootschap verbroken met InnO. Daardoor beginnen we elkaar weer te vinden. Op weg naar het eerste fortgevecht tegen InnO kom ik leden uit Marksman tegen. De stroom paarden voegt zich bij elkaar en we voelen ons broeders, maar toch ook weer vreemden.

Een hevige strijd om het fort begint. Het voelt anders om weer als vanouds met elkaar te vechten en anders. We vechten immers tegen onze oude bondgenootschapsleden. In de ogen van jonge strijders van InnO zien we een grote angst. Niemand geeft zich over aan het feit dat we tegen vrienden en kennissen vechten. Een schreeuw klinkt en een geweer schiet dwars door het hoofd iemand van InnO naar beneden. We voelen woede en willen alle opgekropte pijn en eenzaamheid eruitschreeuwen. Mijn winchester vindt een doel en de kracht van de terugslag van het schot geeft een overweldigend gevoel. Een golf van kracht stoot de brok uit mijn keel en als reactie beginnen mijn benen te rennen. Ik ben de eerste die de muur bereikt van iedereen die loskomt. Woest beginnen we de muren te beklimmen en schieten in het wilde weg. Bloed vloeit over de muren en alle pijn ligt nu beneden naast het fort. Er wordt nieuw, vers strijdersbloed aangemaakt. We voelen ons weer broeders. De vriendschap met InnO vloeit uit ons weg en we bestormen ze met de herwonnen kracht van de Legends.

Na de slag hijgt iedereen uit in het fort. Het fort is veroverd. We kijken elkaar aan en schudden elkaar lachend de hand. Vreugdedansjes om de vlag steken iedereen aan om mee te doen. Al gauw mengen we ons allemaal weer onder elkaar. Een nieuwe tijd van oorlog en broederschap is aangebroken.

~Mani
 

DeletedUser12132

Mooi verhaal! Ik heb volgens mij wat gemist nu dat ik op w3 even een pauze heb. Ik ga weer online zodat ik jullie kan steunen.
 

DeletedUser

Westenwind

Alsof het weer het aanvoelt. Een grote verandering staat binnen Legends te wachten. Alleen wat is nog onduidelijk. Al weken waait er een stevige wind door het wilde westen. Zo ook door Legends of Arizona. Er zijn zelfs een paar mensen naar het midden van het land vertrokken, omdat daar de wind misschien wat minder sterk is dan vlakbij de kust. Het lijkt wel of de wind ons weg wil hebben.

Terwijl ik loop voel ik een harde rukwind aan mijn hoed trekken. Snel druk ik mijn hand erop om te voorkomen dat hij wegwaait. Verderop hoor ik een kreet en ik zie door de lucht een hoed vliegen. Ik zie een stadsgenoot erachteraan hollen, maar ik vermoed dat de wind nog uren met de hoed zal spelen.

De wind blaast in mijn rug en doet me bijna rennen. Rennen van Arizona weg. Alsof ik niet meer welkom ben. Met een onbehaaglijk gevoel ga ik aan het werk. De paarden zullen toch overgebracht moeten worden. Zo verdien ik nog wat sigaretten die Waupee nodig had voor zijn stam.
Sneller op bestemming ben ik wel, de wind blaast ons vooruit het binnenland in. De paarden voelen zich opgejaagd door iets. Ze lijken aan mij te voelen dat ik ergens mee zit. Met wat?

Na een lange vermoeiende dag plof ik neer in de saloon en vraag Henry om een simpele maaltijd klaar te maken. Met een peinzend gezicht werk ik mijn eten naar binnen. Wanneer ik bijna klaar ben, loopt Harres de saloon in, regelrecht op mij af. “Mani, kom zo naar het stadhuis, ik heb belangrijke zaken met je te bespreken. De andere leiders roep ik hier ook bijeen.” Hij draait zich om en beent de saloon uit. Ik laat mijn vork kletterend op mijn bord vallen. Er is dus toch iets aan de hand.

In het stadhuis zitten de leiders bij elkaar om aan te horen wat Harres te vertellen heeft. Veel leiders zijn er al niet meer besef ik me ineens. Allemaal al naar het midden van het land. Ik schuif stilletjes aan tafel aan en Harres begint: “Leiders, zoals jullie al merken, zijn er al velen vertrokken naar het binnenland. Ik heb lang telegramcontact gehad en ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat het daar beter is. We zitten dichter bij onze vijand en hoeven minder lang te reizen voor allerlei fortgevechten. Het plan is dan ook om alle leden te verhuizen naar het binnenland. Daar heb ik jullie hulp bij nodig om alles in goede banen te leiden.”
Sprakeloos kijkt iedereen Harres aan, maar ook begrijpend. Het is nou eenmaal waar wat hij zegt. “Wat doen we met onze prachtig opgebouwde steden?” vraagt iemand. Een pijnlijk gezicht van Harres vertelt ons al genoeg.

Met tegenzin verspreiden we het nieuws onder de leden over een grote volksverhuizing. Zoveel mensen verhuizen in één keer valt op. Een grote karavaan zou aantrekkelijk worden voor bandieten en duellanten. Er zullen ervaren soldaten mee moeten om de karavaan te beschermen. In een niet al te grote groep zullen mensen naar het binnenland trekken. Zelfs de wind zal wel een handje meehelpen.

De vorderingen gaan hard. Sommigen vertrekken alleen, anderen wachten tot er een grote stoet zal vertrekken. Vandaag is zo’n dag. Postkoetsen staan gereed en een hoop paarden staan te trappelen om weg te mogen. De zwakkere leden worden dichtbij de postkoetsen opgesteld en vooral overal in het midden. Soldaten en ervaren leden aan de buitenkant, uitgerust met hun eigen wapens en bajonetten. Vanaf een afstandje sta ik er naar te kijken en ik mis ze nu al. De stoet zet zich in beweging en ik schrik van een kleine traan die in mijn oog prikt. Ik draai me om en ren het stadhuis in om de administratie bij te houden.

Naarmate de tijd verstrijkt, wordt het steeds leger in de steden. Zelfs Harres is tijdelijk vertrokken en ik voel me erg alleen in zo’n grote stad met niemand te zien. Het is zelfs een beetje eng. De stad lijkt al te veranderen in een spookstad. De wil om zelf te vertrekken wordt steeds groter, maar ik zal toch moeten wachten tot alle leden vertrokken zijn. Nog steeds waait de wind richting het binnenland.

Na een aantal dagen zie ik Harres vermoeid het stadhuis binnenlopen. Ik haal mijn hoofd van de grote lege tafel en staar hem aan. “Het is tijd.” Zegt hij. Ik knik en sta rustig op. “Pak nu je spullen.” “Maar..” stamel ik. “Nee! Pak je spullen, nu!” schreeuwt Harres ineens. Verstijft blijf ik stil staan en Harres loopt op me af. “Ik moet alleen zijn.” Fluistert hij in mijn oor. “De rest is weg, nu alleen jij nog.” Ik kijk hem vragend aan, maar zie dat het waar is. Hij en ik zijn de enige nog in Arizona te vinden.

Ik ren naar mijn kamer en pak mijn spullen, eenmaal buiten begint de wind nog harder te waaien en een donkere lucht drijft snel deze kant op. Ik roep mijn paard en bindt mijn spullen erop. Hij is erg onrustig en schuift onrustig met zijn voet over grond. “Ssst, rustig maar.” Probeer ik hem te sussen. Ik spring erop en stuur mijn paard stapvoets richting de poorten van de stad. Bij de poort draai ik me om en ik zie Harres op de trappen van het stadhuis staan. Hij kijkt naar me met een waarschuwende blik. Ik houd mijn hoofd schuin om aan te geven dat ik het niet begrijp en medelijden toon. “Ik red me wel, ga nu meisje.” Roept hij op rustig dwingende toon. Ik negeer hem en blijf staan. “Ga!” schreeuwt hij op dringende toon. Ik kijk naar de lucht die nu bijna boven de stad hangt. “GA!” schreeuwt Harres nog een laatste keer. Ik geef een ruk aan de teugels en ik voel de opluchting van het paard dat begint te rennen en stuift vooruit door de wind in de rug. Achterom kijkend, zie ik een regengordijn over de stad vallen. Arizona bestaat niet meer.

~Mani
 
Bovenaan