-
Howdy, cowboy of cowgirl! Nieuw op het forum?
Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een!
Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.
DeletedUser1963
mani geweldig 
haha ik zat tomaten te gooien op sopy GEWELDIG
haha ik zat tomaten te gooien op sopy GEWELDIGDeletedUser
mani je bent geweldig, ik bewonder jou talent. Omdat ik bij jou in w2 en w3 in je stad zit is alles zo herkenbaar. ga zo door.
Laatst bewerkt door een moderator:
DeletedUser13259
Echt geweldige verhalen!
DeletedUser385
mani ftw
mooi gevecht
leuk beschreven
(gebeurd er zo weinig op w3?)
mooi gevecht
leuk beschreven
(gebeurd er zo weinig op w3?)
DeletedUser
Nouja, er gebeurt even niet zoveel nou 
Ook omdat ik het superdruk heb met school, maar ik houd er niet mee op hoor!!
Ook omdat ik het superdruk heb met school, maar ik houd er niet mee op hoor!!
DeletedUser12132
Er is al een tijdje geen verhaal geweest. Misschien is het een idee om een verhaal van de Roadmap te maken?
DeletedUser
Ik wil wel weer proberen te schrijven, als ik even een gaatje kan vinden. Ik was al ergens mee bezig, moet het alleen nog even verder schrijven. Dus misschien komt er weer een binnenkort!
DeletedUser
Dit verhaal had ik al eerder in mijn hoofd. Het is speciaal voor de dochter van Harres, Amber.
Amber
De winter heeft zijn laag sneeuw over het landschap verspreid. Het is een prachtig gezicht. Vlak buiten de stad geniet ik van de witte vlakte voor me. Zachtjes vallen er sneeuwvlokken op me neer. Ik voel me volkomen gelukkig. Al de hele middag kijk ik naar voorbijtrekkende, duellerende, of werkende mensen.
Langzaam valt er steeds meer sneeuw en ik kan steeds minder zien. Al gauw sneeuwt het erg hard, maar ik blijf zitten en voel de vlokken langs mijn gezicht kietelen. Het enige geluid wat ik hoor is het ruisen van de wind die de sneeuwvlokken mijn kant op waait. Toch hoor ik ook iets anders. Iemand roept hiernaartoe. Ik doe zachtjes mijn ogen open en probeer ze open te houden, want de sneeuw slaat in mijn gezicht. Ik tuur in de verte en kan vaag een gedaante onderscheiden. Ik ga wat meer rechtop zitten en zie dat de gedaante deze kant op komt. Met ijskoude handen raak ik mijn sabel aan, die veilig naast me ligt, en leg mijn hand eroverheen zodat ik hem meteen kan grijpen voor het geval dat.
De gedaante heeft het duidelijk op mij gemunt en ik grijp mijn sabel. Door de dichte sneeuwval is niet te zien wie mijn belager is. Ik ga staan en dan hoor ik: “Mani, nee!” Nog steeds alert begin ik te zien wie de belager is. Wanneer hij dichterbij komt, is het gevaar geweken. Het is Harres. Hij schuift door de sneeuw naar me toe en ik zie dat hij iets in zijn armen vastheeft. Helemaal besneeuwd komt hij bij me aan. “Mani,” hijgt hij, “ik heb een kind gevonden.” Voorzichtig vouwt hij het bundeltje in zijn armen open en er verschijnt een klein kindergezichtje. “Doe gauw dicht en breng het naar binnen!” roep ik. Harres knikt en drukt het kindje stevig tegen zich aan. Ik ga hem voor en we brengen het kindje naar het stadhuis.
Binnen is het lekker warm en we trekken onze dikke jassen uit. Harres legt het kindje op tafel en vouwt het bundeltje open. Een klein baby meisje kijkt ons aan. “Waar heb je haar gevonden?” vraag ik. “Langs de rivier.” Vertelt Harres. “Ik was op weg naar huis en ik hoorde langdurig gehuil en in de buurt was geen huis te bekennen dus ben ik gaan kijken. Ze bleek al een beetje ondergesneeuwd te zijn en ik kon haar daar niet laten liggen.” We kijken naar haar. Harres voelt aan haar gezicht. “Ze is erg koud, kun jij dekens halen?”
De volgende morgen schiet ik wakker en meteen verschijnt het kleine meisje in mijn gedachten. Ik spring uit bed en trek snel wat warms aan. Voor het stadhuis is het druk. Blijkbaar hebben meer mensen er al van gehoord. Ik duw iedereen opzij en wil naar binnen sprinten. “Wachten!” iemand duwt me terug. Jeftheking staat met zijn gouden geweer iedereen buiten de deur te houden. “Ik mag toch wel naar binnen?” Jeftheking zucht. “Oke dan Mani, alleen jij.” En hij laat me door onder luid protest van de anderen. “Ssst.” Hoor ik als ik de kamer in wil. Zachtjes duw ik de deur open. Harres staat bij de tafel en in een grote stoel zit freewilly met een fles whisky. “Mogguh, Mani.” Zegt freewilly. Harres roept nog een keer: “Sssst, ze slaapt!” freewilly haalt zijn schouders op en neemt nog een slok.
Ik loop naar Harres toe en kijk naar de baby. Ze ligt heel lief te slapen in dekens ingewikkeld. “Heeft ze al een naam?” fluister ik. “Amber.” Fluistert Harres terug. Ik glimlach. Wat een mooie naam.
Amber groeit goed en ze begint al een echte cowgirl te worden. De stadsleden vinden het geweldig en spelen graag met haar.
“Een echt duellantje gaat ze worden jongens, pas maar op” zegt Doez op een middag. De anderen lachen. Amber speelt met oude wapens waar ze balletjes in hebben gestopt. Ze schatert van het lachen, vooral als zo’n balletje recht in het gezicht beland van Lierse00. “Wedden dat ze niet bij Legends blijft, maar bij Apache komt?” lacht Angelo1990. “Wat doe jij hier!” schreeuwt Westdemon. “Hoho, je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, zegt Jeftheking.” “Haha, ik kom eventjes stage lopen bij jullie voor eventjes. Kijken hoe jullie alles hier organiseren.” Zegt Angelo1990. “Gezellig, Angelo! Maar Amber laat je hier!” roep ik lachend. “Pieuw, pieuw” brabbelt Amber. “Zie je wel!” roept Doez.
Amber is het kleine boefje van de stad. Regelmatig worden mensen bekogeld met papierkogels uit haar revolvertje en pakt ze stiekem dingen uit je broekzakken. Iedereen kan er om lachen, maar af en toe hoor je iemand mokken die net een belangrijk product mist. Het is dan te lastig om Amber te straffen, want dan kijkt ze weer zo lief en onschuldig.
Het is een grote dag voor Amber vandaag. Ze mag meedoen aan haar eerste fortgevecht. Haar eerste duels heeft ze ook al gehad en daar was ze erg enthousiast over. Ze kan erg goed uitwijken en heeft een goed imago doordat ze er zo lief uitziet. Nu is het tijd voor haar eerste fortgevecht en Harres heeft een hoogwaardige kruisboog voor haar gekocht.
“Tijd om te gaan mensen! Kom Amber!” roept Harres. “Ik wil op mijn pony!” gilt Amber boos. “Nee, kleine meid, jouw pony gaat nog niet hard genoeg, kom toch gezellig bij papa achterop!” roept Harres terug. Tijd om nog te protesteren krijgt ze niet, want uit de stad komt een quarter horse aangegaloppeerd. Op het paard Jerico en hij trekt Amber op het paard. “Niet zeuren, Amber! Dit is hartstikke gaaf!” Als Jerico langs mij komt stormen zie ik een glimlachje bij Amber tevoorschijn komen, die ze eigenlijk niet wil laten zien, maar die toch komt.
Vlakbij het fort is Amber toch een beetje bang en kruipt dicht tegen Harres aan. Ze wordt een beetje verlegen tussen al die grote mensen. Harres leidt haar naar een plekje waar ze veilig staat. Tussen de vertrouwde stadsleden wordt ze al snel weer de oude en ze begint rondjes om iedereen heen te rennen. “Amber, blijf nou hier!” hoor je Harres roepen, maar Amber vindt het veel te leuk. Wanneer de aanval bijna begint, sturen we haar terug naar Harres.
De aanval ziet er goed uit. We drijven al gauw de verdedigers van de zijkant en rennen richting de muren torens. “Amber!” hoor je Harres verschrikt roepen. Onder het rennen worden er toch nog mensen neergeschoten. Bijna let ik zelf niet op en op een haar na mist een kogel me. De kogel beland echter in sopy zijn arm. Gauw trek ik hem overeind en we rennen verder. Ik spring tegen de muur op en begin de klim naar boven.
Na veel geduw en getrek staan we allemaal boven. Als laatste wordt Amber naar boven gehesen op de muur, naast Harres. Ze kijkt haar ogen uit. “Wauw.” Fluistert ze. Bovenop de muren en torens is een prachtige zonsondergang te zien. De tegenstander is bijna niet meer te zien, ze worden opgeslokt door de zon. We tellen af en tegelijkertijd schieten we de tegenstanders van het fort af. Aan de juichende kreten te horen is de eerste flauwvaller van Amber een feit, met een trotse Harres aan haar zijde.
~Mani
Amber
De winter heeft zijn laag sneeuw over het landschap verspreid. Het is een prachtig gezicht. Vlak buiten de stad geniet ik van de witte vlakte voor me. Zachtjes vallen er sneeuwvlokken op me neer. Ik voel me volkomen gelukkig. Al de hele middag kijk ik naar voorbijtrekkende, duellerende, of werkende mensen.
Langzaam valt er steeds meer sneeuw en ik kan steeds minder zien. Al gauw sneeuwt het erg hard, maar ik blijf zitten en voel de vlokken langs mijn gezicht kietelen. Het enige geluid wat ik hoor is het ruisen van de wind die de sneeuwvlokken mijn kant op waait. Toch hoor ik ook iets anders. Iemand roept hiernaartoe. Ik doe zachtjes mijn ogen open en probeer ze open te houden, want de sneeuw slaat in mijn gezicht. Ik tuur in de verte en kan vaag een gedaante onderscheiden. Ik ga wat meer rechtop zitten en zie dat de gedaante deze kant op komt. Met ijskoude handen raak ik mijn sabel aan, die veilig naast me ligt, en leg mijn hand eroverheen zodat ik hem meteen kan grijpen voor het geval dat.
De gedaante heeft het duidelijk op mij gemunt en ik grijp mijn sabel. Door de dichte sneeuwval is niet te zien wie mijn belager is. Ik ga staan en dan hoor ik: “Mani, nee!” Nog steeds alert begin ik te zien wie de belager is. Wanneer hij dichterbij komt, is het gevaar geweken. Het is Harres. Hij schuift door de sneeuw naar me toe en ik zie dat hij iets in zijn armen vastheeft. Helemaal besneeuwd komt hij bij me aan. “Mani,” hijgt hij, “ik heb een kind gevonden.” Voorzichtig vouwt hij het bundeltje in zijn armen open en er verschijnt een klein kindergezichtje. “Doe gauw dicht en breng het naar binnen!” roep ik. Harres knikt en drukt het kindje stevig tegen zich aan. Ik ga hem voor en we brengen het kindje naar het stadhuis.
Binnen is het lekker warm en we trekken onze dikke jassen uit. Harres legt het kindje op tafel en vouwt het bundeltje open. Een klein baby meisje kijkt ons aan. “Waar heb je haar gevonden?” vraag ik. “Langs de rivier.” Vertelt Harres. “Ik was op weg naar huis en ik hoorde langdurig gehuil en in de buurt was geen huis te bekennen dus ben ik gaan kijken. Ze bleek al een beetje ondergesneeuwd te zijn en ik kon haar daar niet laten liggen.” We kijken naar haar. Harres voelt aan haar gezicht. “Ze is erg koud, kun jij dekens halen?”
De volgende morgen schiet ik wakker en meteen verschijnt het kleine meisje in mijn gedachten. Ik spring uit bed en trek snel wat warms aan. Voor het stadhuis is het druk. Blijkbaar hebben meer mensen er al van gehoord. Ik duw iedereen opzij en wil naar binnen sprinten. “Wachten!” iemand duwt me terug. Jeftheking staat met zijn gouden geweer iedereen buiten de deur te houden. “Ik mag toch wel naar binnen?” Jeftheking zucht. “Oke dan Mani, alleen jij.” En hij laat me door onder luid protest van de anderen. “Ssst.” Hoor ik als ik de kamer in wil. Zachtjes duw ik de deur open. Harres staat bij de tafel en in een grote stoel zit freewilly met een fles whisky. “Mogguh, Mani.” Zegt freewilly. Harres roept nog een keer: “Sssst, ze slaapt!” freewilly haalt zijn schouders op en neemt nog een slok.
Ik loop naar Harres toe en kijk naar de baby. Ze ligt heel lief te slapen in dekens ingewikkeld. “Heeft ze al een naam?” fluister ik. “Amber.” Fluistert Harres terug. Ik glimlach. Wat een mooie naam.
Amber groeit goed en ze begint al een echte cowgirl te worden. De stadsleden vinden het geweldig en spelen graag met haar.
“Een echt duellantje gaat ze worden jongens, pas maar op” zegt Doez op een middag. De anderen lachen. Amber speelt met oude wapens waar ze balletjes in hebben gestopt. Ze schatert van het lachen, vooral als zo’n balletje recht in het gezicht beland van Lierse00. “Wedden dat ze niet bij Legends blijft, maar bij Apache komt?” lacht Angelo1990. “Wat doe jij hier!” schreeuwt Westdemon. “Hoho, je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, zegt Jeftheking.” “Haha, ik kom eventjes stage lopen bij jullie voor eventjes. Kijken hoe jullie alles hier organiseren.” Zegt Angelo1990. “Gezellig, Angelo! Maar Amber laat je hier!” roep ik lachend. “Pieuw, pieuw” brabbelt Amber. “Zie je wel!” roept Doez.
Amber is het kleine boefje van de stad. Regelmatig worden mensen bekogeld met papierkogels uit haar revolvertje en pakt ze stiekem dingen uit je broekzakken. Iedereen kan er om lachen, maar af en toe hoor je iemand mokken die net een belangrijk product mist. Het is dan te lastig om Amber te straffen, want dan kijkt ze weer zo lief en onschuldig.
Het is een grote dag voor Amber vandaag. Ze mag meedoen aan haar eerste fortgevecht. Haar eerste duels heeft ze ook al gehad en daar was ze erg enthousiast over. Ze kan erg goed uitwijken en heeft een goed imago doordat ze er zo lief uitziet. Nu is het tijd voor haar eerste fortgevecht en Harres heeft een hoogwaardige kruisboog voor haar gekocht.
“Tijd om te gaan mensen! Kom Amber!” roept Harres. “Ik wil op mijn pony!” gilt Amber boos. “Nee, kleine meid, jouw pony gaat nog niet hard genoeg, kom toch gezellig bij papa achterop!” roept Harres terug. Tijd om nog te protesteren krijgt ze niet, want uit de stad komt een quarter horse aangegaloppeerd. Op het paard Jerico en hij trekt Amber op het paard. “Niet zeuren, Amber! Dit is hartstikke gaaf!” Als Jerico langs mij komt stormen zie ik een glimlachje bij Amber tevoorschijn komen, die ze eigenlijk niet wil laten zien, maar die toch komt.
Vlakbij het fort is Amber toch een beetje bang en kruipt dicht tegen Harres aan. Ze wordt een beetje verlegen tussen al die grote mensen. Harres leidt haar naar een plekje waar ze veilig staat. Tussen de vertrouwde stadsleden wordt ze al snel weer de oude en ze begint rondjes om iedereen heen te rennen. “Amber, blijf nou hier!” hoor je Harres roepen, maar Amber vindt het veel te leuk. Wanneer de aanval bijna begint, sturen we haar terug naar Harres.
De aanval ziet er goed uit. We drijven al gauw de verdedigers van de zijkant en rennen richting de muren torens. “Amber!” hoor je Harres verschrikt roepen. Onder het rennen worden er toch nog mensen neergeschoten. Bijna let ik zelf niet op en op een haar na mist een kogel me. De kogel beland echter in sopy zijn arm. Gauw trek ik hem overeind en we rennen verder. Ik spring tegen de muur op en begin de klim naar boven.
Na veel geduw en getrek staan we allemaal boven. Als laatste wordt Amber naar boven gehesen op de muur, naast Harres. Ze kijkt haar ogen uit. “Wauw.” Fluistert ze. Bovenop de muren en torens is een prachtige zonsondergang te zien. De tegenstander is bijna niet meer te zien, ze worden opgeslokt door de zon. We tellen af en tegelijkertijd schieten we de tegenstanders van het fort af. Aan de juichende kreten te horen is de eerste flauwvaller van Amber een feit, met een trotse Harres aan haar zijde.
~Mani
DeletedUser
echt eigenlijk zou je hier wat mee moeten doen! jij kan echt geweldig schrijven
DeletedUser
WOW, je moet er echt iets mee doen in je leven
GEWELDIG
GEWELDIG
DeletedUser
Haha ik doe er wat mee. Ben zelf hoofdredactrice van de schoolkrant bij mij op school. Helaas draag ik die een dezer dagen over, omdat ik examen doe.
Ik zal wel verder zien wat ik ermee doe, wil het zeker niet laten versloffen
Ik zal wel verder zien wat ik ermee doe, wil het zeker niet laten versloffen
DeletedUser
Geweldig geschreven!
DeletedUser13259
Prachtig verhaal!
Je kan het me zeker niet aanleren?
Je kan het me zeker niet aanleren?
DeletedUser
Prachtig verhaal!
Je kan het me zeker niet aanleren?
Natuurlijk uitgebreid talent! het zit in haar zelf en ze traint door te schrijven wat in haar gedachten zit.. Ze kan het niet aanleren aan iemand anders
- Verder is dit een fameus verhaaltje! Doe zo verder meid!
DeletedUser
Het is misschien een klein beetje aan te leren, maar toch voornamelijk talent ja. Ik doe het inmiddels al zo'n 3 jaar als t niet langer is! Ook ik heb dingen moeten leren hoor, en leren doe ik altijd, met alles wat ik schrijf!
Ik doe het inmiddels al zo'n 3 jaar als t niet langer is! Ook ik heb dingen moeten leren hoor, en leren doe ik altijd, met alles wat ik schrijf!DeletedUser
Het is misschien een klein beetje aan te leren, maar toch voornamelijk talent ja.
Zo iets bedoelde ik ook =D
DeletedUser12132
Mooi verhaal Mani!!! Ik kan niet wachten op de volgende verhalen.
Maar schrijferstalent kan je niet aanleren. Ik zelf kan best wel goed schrijven (Denk maar aan die Wvw verhalen van mij) maar mani is 1000000000000000000000 keer zo beter. Het is dus gewoon iets wat je moet kunnen en je kan het (bijna) niet leren.
Maar schrijferstalent kan je niet aanleren. Ik zelf kan best wel goed schrijven (Denk maar aan die Wvw verhalen van mij) maar mani is 1000000000000000000000 keer zo beter. Het is dus gewoon iets wat je moet kunnen en je kan het (bijna) niet leren.
DeletedUser
Mani, je moet iets met die verhalen doen! Wedden, er zijn zat mensen die jou boeken graag willen lezen. Er is misschien wel veel tijd voor nodig. Maar als hij af is zal ik één van de eerste kopers zijn!
DeletedUser
Heel goed geschreven!