DeletedUser
een verhaal geschreven door Sheriff Bill(13 jaar)
MURDERERS
MURDERERS
Het was zes uur in de morgen, ik draaide me een paar keer om in mijn bed en stond toen op. Ik liep naar het tafeltje waar de lampetkan op stond en begon mezelf te scheren. Opeens, een knal, gerinkel van glas en een enorme schreeuw, toen was het weer stil. Ik was zo geschrokken dat ik me had gesneden met scheren. Ik schoot snel mijn broek aan en knoopte m’n hemd dicht, terwijl ik naar buitenliep deed ik mijn koppel om. Het was buiten een drukte van jewelste, iedereen liep door elkaar heen en schreeuwde. Ik liep rustig naar de saloon toe, daar was het het drukst, ik wrong me door de drukte heen en riep “Rustig mensen, wat is er gebeurt?” een routine-zinnetje dat ik altijd zei als er iets was gebeurd. Ik liep naar Henry toe die nog zat te bibberen achter de bar, “Zo Henry, heb je weer eens ruzie gemaakt?” vroeg ik met een glimlach “maak er maar geen grapjes over bill.” Antwoorde hij, “Er zaten 4 mannen te pokeren in die hoek daar,” hij wees naar de hoek waar een heleboel mensen bij elkaar stonden “ik kende ze niet, maar het leken me een stelletje ruwe gasten.” “hoe gedroegen ze zich?” vroeg ik. Zonder antwoord te geven ging Henry door “ze vroegen om een fles wiskey, ik bracht het hun met 4 glazen.” “Dat is toch niet zo raar?” zei ik. “nee daar is niks raars aan maar nu komt het, eentje die won heel de tijd en de anderen dachtten dat hij valsspeelde ze kregen ruzie en die ene die alles won begon te schreeuwen over een of ander plan.””Wat voor plan?” dit klonk interessant ”weet ik niet… toen hij opstond en begon te schreeuwen pakte eentje zijn revolver en schoot hem door zijn hoofd.” “ Kan je een beschrijving maken van die mannen?” vroeg ik nu, “jahoor, maar denk je dat ze terugkomen?” vroeg Henry. “nee ik weet bijna zeker van niet wie komt er nou nog terug op een drukke plek waar hij een moord heeft gepleegd?”
Twintig minuten later was het weer rustig maar de sfeer was gespannen, de deur sloeg open en deputy Thomson kwam binnen, “En? Nog nieuws?” vroeg ik,”ja! Er zat een kaart in zijn broekzak van de streek, ik denk dat hij de enige was die een kaart had want die zijn schaars.” Antwoorde Thomson, “dus jij wilt zeggen dat ze nog in de buurt aan het zwerven zijn?” “ja, en ik vind dat we een posse moeten oproepen!” zei Thomson. “Prima! Zorg dat de beste schutters meegaan want ze zijn levensgevaarlijk en vergeet niet te zeggen dat ze hun beste wapens meenemen.” Antwoordde ik “ik zal het zeggen, ga jij ook mee?” “Natuurlijk! Wat denk je wel niet?” antwoorde ik met een glimlach.
Thomson rende naar buiten en sloeg op de alarmklok, die ook werd gebruikt als er iets belangrijks moest worden vermeld. Een paar minuten later stond het plein vol met mensen. Thomson begon te vertellen, “Zoals jullie allemaal weten is er vannochtend een moord gepleegd, het was een man die met 3 onbekende vrienden vanaf vannacht 4 uur hebben gepokerd totdat het mis ging en ze ruzie kregen, hij werd doodgeschoten en zijn 3 ex-vrienden zijn er vandoor gegaan, ze waren echter één ding vergeten! Hun ex-vriend had namelijk de kaart! Die zijn heel schaars voor deze streek dus rekenen we er niet op dat ze er nog een hadden, daarom roep ik namens sheriff Bill een posse op! Neem jullie beste wapens mee en genoeg munitie, dit kan gevaarlijk worden!” een groot aantal mannen ging naar zijn huis en tien minuten later stond er een grote groep ruiters op het plein.
We hadden al 2 uur gezocht maar niks gevonden, sommige mannen waren naar huis gegaan en anderen begonnen ontmoedigt te worden. Opeens hoorden we een schot, één van de mannen die achteraan reden brulde en viel van zijn paard af, hij was ook door zijn hoofd geschoten. “Verspreiden!” brulde ik overbodig, want iedereen had zich al verstopt. Ik probeerde nog te kijken waar het schot vandaan had kunnen komen maar ik wist het niet. Opeens zag ik iets glinsteren op de rand van een berg, geen twijfel mogelijk, een geweer. Ik liep naar het bosje waar ik Thomson heen had zien duiken en ik vertelde hem over het geweer, “wat gaan we nu doen, Bill?” vroeg Thomson daarna.”We gaan met een optrekkende beweging langs de berg en klimmen vanaf de zijkant op de berg daar overmeesteren we ze dan.”
Zo gezegd, zo gedaan en een klein uurtje later was iedereen aan het klimmen.”Bill! waarom moet ik zo veel klimmen?” vroeg één van de oudere mensen aan hem, “als je het niet meer aankan ga je maar bij de oude vrouwen in het dorp zitten!” riep ik terug. Opeens gaf de oude man een brul en stortte naar beneden. Ik probeerde me zo snel mogelijk beneden te komen om te kijken wat er aan de hand was, de dokter, die ook mee was, was er al en zei “Een hartstilstand was hem noodlottig.” Bedroeft klom ik weer omhoog, beschaamd omdat ik net nog die man had zitten plagen.
Toen iedereen boven was slopen we naar de mannen toe die een klein vuurtje hadden aangestoken. “Wat doen we nu George?”vroeg er eentje, “Wat denk je? Zo snel mogelijk een kaart regelen natuurlijk!” antwoorde George, “Hoe?” vroeg de man die zich tot nu toe nog niet in het gesprek had gemengt. “Weet ik niet.” zei George, ik gaf het afgesproken teken en iedereen stond op, iedereen had zich om de mannen heen gepotitioneerd, “Een kaart is ook niet nodig, heren” zei ik, “wij brengen u wel naar uw bestemming!” “Weet u onze bestemming dan?” vroeg George. “Jazeker, de gevangenis!” zei ik weer. “Mannen! Breng deze moordenaars naar de stad!” ze gaan lang de gevangenis!”
Die avond was er feest in de stad, iedereen was blij dat de moordenaars waren opgepakt.
Iedereen? Nee, niet iedereen, de familie van de oude man was in diepe rouw en sheriff Bill leefde erg met ze mee. Zou dat nog iets helpen?
©Sheriff Bill
Twintig minuten later was het weer rustig maar de sfeer was gespannen, de deur sloeg open en deputy Thomson kwam binnen, “En? Nog nieuws?” vroeg ik,”ja! Er zat een kaart in zijn broekzak van de streek, ik denk dat hij de enige was die een kaart had want die zijn schaars.” Antwoorde Thomson, “dus jij wilt zeggen dat ze nog in de buurt aan het zwerven zijn?” “ja, en ik vind dat we een posse moeten oproepen!” zei Thomson. “Prima! Zorg dat de beste schutters meegaan want ze zijn levensgevaarlijk en vergeet niet te zeggen dat ze hun beste wapens meenemen.” Antwoordde ik “ik zal het zeggen, ga jij ook mee?” “Natuurlijk! Wat denk je wel niet?” antwoorde ik met een glimlach.
Thomson rende naar buiten en sloeg op de alarmklok, die ook werd gebruikt als er iets belangrijks moest worden vermeld. Een paar minuten later stond het plein vol met mensen. Thomson begon te vertellen, “Zoals jullie allemaal weten is er vannochtend een moord gepleegd, het was een man die met 3 onbekende vrienden vanaf vannacht 4 uur hebben gepokerd totdat het mis ging en ze ruzie kregen, hij werd doodgeschoten en zijn 3 ex-vrienden zijn er vandoor gegaan, ze waren echter één ding vergeten! Hun ex-vriend had namelijk de kaart! Die zijn heel schaars voor deze streek dus rekenen we er niet op dat ze er nog een hadden, daarom roep ik namens sheriff Bill een posse op! Neem jullie beste wapens mee en genoeg munitie, dit kan gevaarlijk worden!” een groot aantal mannen ging naar zijn huis en tien minuten later stond er een grote groep ruiters op het plein.
We hadden al 2 uur gezocht maar niks gevonden, sommige mannen waren naar huis gegaan en anderen begonnen ontmoedigt te worden. Opeens hoorden we een schot, één van de mannen die achteraan reden brulde en viel van zijn paard af, hij was ook door zijn hoofd geschoten. “Verspreiden!” brulde ik overbodig, want iedereen had zich al verstopt. Ik probeerde nog te kijken waar het schot vandaan had kunnen komen maar ik wist het niet. Opeens zag ik iets glinsteren op de rand van een berg, geen twijfel mogelijk, een geweer. Ik liep naar het bosje waar ik Thomson heen had zien duiken en ik vertelde hem over het geweer, “wat gaan we nu doen, Bill?” vroeg Thomson daarna.”We gaan met een optrekkende beweging langs de berg en klimmen vanaf de zijkant op de berg daar overmeesteren we ze dan.”
Zo gezegd, zo gedaan en een klein uurtje later was iedereen aan het klimmen.”Bill! waarom moet ik zo veel klimmen?” vroeg één van de oudere mensen aan hem, “als je het niet meer aankan ga je maar bij de oude vrouwen in het dorp zitten!” riep ik terug. Opeens gaf de oude man een brul en stortte naar beneden. Ik probeerde me zo snel mogelijk beneden te komen om te kijken wat er aan de hand was, de dokter, die ook mee was, was er al en zei “Een hartstilstand was hem noodlottig.” Bedroeft klom ik weer omhoog, beschaamd omdat ik net nog die man had zitten plagen.
Toen iedereen boven was slopen we naar de mannen toe die een klein vuurtje hadden aangestoken. “Wat doen we nu George?”vroeg er eentje, “Wat denk je? Zo snel mogelijk een kaart regelen natuurlijk!” antwoorde George, “Hoe?” vroeg de man die zich tot nu toe nog niet in het gesprek had gemengt. “Weet ik niet.” zei George, ik gaf het afgesproken teken en iedereen stond op, iedereen had zich om de mannen heen gepotitioneerd, “Een kaart is ook niet nodig, heren” zei ik, “wij brengen u wel naar uw bestemming!” “Weet u onze bestemming dan?” vroeg George. “Jazeker, de gevangenis!” zei ik weer. “Mannen! Breng deze moordenaars naar de stad!” ze gaan lang de gevangenis!”
Die avond was er feest in de stad, iedereen was blij dat de moordenaars waren opgepakt.
Iedereen? Nee, niet iedereen, de familie van de oude man was in diepe rouw en sheriff Bill leefde erg met ze mee. Zou dat nog iets helpen?
©Sheriff Bill