DeletedUser
Afscheid voor freewilly
Met de slaap nog in mijn ogen waggel ik het hotel uit. De zonnestralen lachen me toe en de ochtendwarmte voelt lekker aan op mijn gezicht. Ik doe mijn ogen dicht en geniet even van het momentje. Een windvlaag verstoort mijn rust en er vliegt een papier vol in mijn gezicht. Ik schrik en wil het papier grijpen, maar een volgende windvlaag blaast het alweer van mijn gezicht. Ik vloek binnensmonds en probeer te zien waar het papier heen vliegt. Op het moment dat ik om me heen kijk zie ik allemaal stadsgenoten bij het gemeentehuis ergens naar kijken. Nog meer windvlagen doet meer papier door de lucht dwarrelen. Het zal wel weer een mededeling zijn van iemand die te weinig affiches op heeft leren hangen. Nieuwsgierig beweeg ik me ook richting het gemeentehuis en probeer door de massa heen te ontdekken wat er nu zo interessant is.
Dit affiche is blijkbaar wat beter opgehangen, want het hangt nog aan het gemeentehuis. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en op het affiche staat in grote hanenpoten geschreven:
Vanavond afscheidsdiner voor freewilly
Met open mond staar ik ernaar. Iedereen eromheen zwijgt net als ik. Diep in gedachten verlaat ik de menigte om mijn ontbijt te nuttigen.
In de saloon is er geen Henry achter de bar te zien. Ik gluur naar de hoek waar ik de schaduw van Waupee en zijn rook zie zitten. Ik probeer zijn aandacht te trekken, maar blijkbaar val ik niet op. Ik speur de saloon af naar freewilly. Ik heb hem nog nergens gezien. Ik zucht en zoek een tafeltje waar ik diep in gedachten mijn ontbijt opeet.
Klaar met eten weet ik niet meer wat te doen. Ik kijk naar mijn opdrachten, maar er blijkt niets te zijn wat ik nog kan doen.
Na een lange, saaie dag sjok ik de stad weer in. Het is bijna tijd voor het afscheidsdiner van freewilly. In mijn hotel trek ik even wat anders aan en ga op weg naar de saloon.
Een ellenlange tafel staat dwars door de saloon heen en is prachtig gedekt. Bijna de hele tafel zit al vol en ik zoek gauw een plekje. Freewilly is nog in geen velden of wegen te bekennen. Het is zeer gezellig aan tafel en flessen wijn en whisky vliegen over de tafel. Uiteindelijk stapt freewilly de saloon binnen. Het wordt stil en iedereen staart hem aan. Alle glazen worden geheven en iedereen roept: “Op freewilly!” Glazen klinken en er wordt stevig doorgedronken. “Dankjulliewel allemaal.” Zegt freewilly. Hij neemt plaats aan het hoofdeinde en hij krijgt meteen een vol glas whisky die hij in één teug leeg drinkt. Met een klap zet hij het op tafel neer en zegt: “Waar blijft dat eten nou?” Dat hoeft hij geen twee keer te zeggen, want daar komt Henry al aan met een hoop kalkoenen die hij op tafel neerzet. “Speciaal voor jou heb ik je lievelingskostje gemaakt. Geniet er maar van Willy.” “Henry toch, dat had je nou totaal niet moeten doen.” Zeg freewilly nors. “Dan had je het maar niet overal in de stad moeten laten rondvliegen dat je een afscheidsdiner zou geven.” Knipoogt Henry. Freewilly lacht en gebaart naar iedereen dat ze mogen eten.
Het is een gezellig diner en er worden een hoop herinneringen naar boven gehaald en slechte grappen vertelt. Freewilly staat op om een toespraak te houden. “Beste mensen. Het eind voor mij hier in het Wilde Westen is gekomen. Ik ben hiernaartoe gekomen voor het goud om voor mijn familie te kunnen zorgen. Die missie is nu geslaagd en ik kwam als kleine jongen en ga hier weg als een grote held. Ik wil jullie hartelijk bedanken voor de geweldige tijden die ik hier heb gehad en ik ga jullie zeker missen. Ik wil niet dat mensen met me meerijden tot de haven. Ik wil alleen in stilte het Westen verlaten. Misschien niet geheel in stilte, omdat ik toch wel weer zal vloeken dat de weg weer veel te lang is. Nogmaals heel erg bedankt en misschien zie ik jullie ooit nog eens.”
Iedereen klapt voor de speech en een roodwordende freewilly gaat snel weer zitten.
De tijd is gekomen om Willy uit te zwaaien. Iedereen stormt naar buiten om Willy nog een laatste handdruk te geven. Netjes in een rijtje wachten we onze beurt af. Als ik aan de beurt ben omhels ik hem. “Ik ga je missen Willy, pas goed op jezelf.” Op het moment dat ik een stap naar achteren zet, vallen er twee tranen voor mijn voeten. Freewilly legt een hand op mijn schouder: “De wereld is nog niet vergaan, Mani. Hij vergaat pas als ik een voet op een boot terug zet.” Ik begin zenuwachtig te lachen en geef anderen de ruimte om ook nog afscheid te nemen.
De zon begint al onder te gaan en uiteindelijk bestijgt freewilly zijn paard. Iedereen begint te zwaaien en mooie woorden vliegen door de lucht die op de wind meevliegen over Arizona heen. De sfeer is mooi, maar ontroerend. Freewilly trekt aan de hengels en zijn paard steigert. Het is een prachtig gezicht zo voor de ondergaande zon. Vol verbazing kijken we hoe het paard langzaam weg begint te stappen. Langzaam begint hij uit het zicht te raken en de zon zakt nog meer naar beneden. Een windvlaag doet het stof opwaaien ver voor ons en freewilly is niet meer te zien. De zon is bijna onder en we horen heel in de verte nog een laatste gehinnik..
Vaarwel freewilly!
~Mani
Met de slaap nog in mijn ogen waggel ik het hotel uit. De zonnestralen lachen me toe en de ochtendwarmte voelt lekker aan op mijn gezicht. Ik doe mijn ogen dicht en geniet even van het momentje. Een windvlaag verstoort mijn rust en er vliegt een papier vol in mijn gezicht. Ik schrik en wil het papier grijpen, maar een volgende windvlaag blaast het alweer van mijn gezicht. Ik vloek binnensmonds en probeer te zien waar het papier heen vliegt. Op het moment dat ik om me heen kijk zie ik allemaal stadsgenoten bij het gemeentehuis ergens naar kijken. Nog meer windvlagen doet meer papier door de lucht dwarrelen. Het zal wel weer een mededeling zijn van iemand die te weinig affiches op heeft leren hangen. Nieuwsgierig beweeg ik me ook richting het gemeentehuis en probeer door de massa heen te ontdekken wat er nu zo interessant is.
Dit affiche is blijkbaar wat beter opgehangen, want het hangt nog aan het gemeentehuis. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en op het affiche staat in grote hanenpoten geschreven:
Vanavond afscheidsdiner voor freewilly
Met open mond staar ik ernaar. Iedereen eromheen zwijgt net als ik. Diep in gedachten verlaat ik de menigte om mijn ontbijt te nuttigen.
In de saloon is er geen Henry achter de bar te zien. Ik gluur naar de hoek waar ik de schaduw van Waupee en zijn rook zie zitten. Ik probeer zijn aandacht te trekken, maar blijkbaar val ik niet op. Ik speur de saloon af naar freewilly. Ik heb hem nog nergens gezien. Ik zucht en zoek een tafeltje waar ik diep in gedachten mijn ontbijt opeet.
Klaar met eten weet ik niet meer wat te doen. Ik kijk naar mijn opdrachten, maar er blijkt niets te zijn wat ik nog kan doen.
Na een lange, saaie dag sjok ik de stad weer in. Het is bijna tijd voor het afscheidsdiner van freewilly. In mijn hotel trek ik even wat anders aan en ga op weg naar de saloon.
Een ellenlange tafel staat dwars door de saloon heen en is prachtig gedekt. Bijna de hele tafel zit al vol en ik zoek gauw een plekje. Freewilly is nog in geen velden of wegen te bekennen. Het is zeer gezellig aan tafel en flessen wijn en whisky vliegen over de tafel. Uiteindelijk stapt freewilly de saloon binnen. Het wordt stil en iedereen staart hem aan. Alle glazen worden geheven en iedereen roept: “Op freewilly!” Glazen klinken en er wordt stevig doorgedronken. “Dankjulliewel allemaal.” Zegt freewilly. Hij neemt plaats aan het hoofdeinde en hij krijgt meteen een vol glas whisky die hij in één teug leeg drinkt. Met een klap zet hij het op tafel neer en zegt: “Waar blijft dat eten nou?” Dat hoeft hij geen twee keer te zeggen, want daar komt Henry al aan met een hoop kalkoenen die hij op tafel neerzet. “Speciaal voor jou heb ik je lievelingskostje gemaakt. Geniet er maar van Willy.” “Henry toch, dat had je nou totaal niet moeten doen.” Zeg freewilly nors. “Dan had je het maar niet overal in de stad moeten laten rondvliegen dat je een afscheidsdiner zou geven.” Knipoogt Henry. Freewilly lacht en gebaart naar iedereen dat ze mogen eten.
Het is een gezellig diner en er worden een hoop herinneringen naar boven gehaald en slechte grappen vertelt. Freewilly staat op om een toespraak te houden. “Beste mensen. Het eind voor mij hier in het Wilde Westen is gekomen. Ik ben hiernaartoe gekomen voor het goud om voor mijn familie te kunnen zorgen. Die missie is nu geslaagd en ik kwam als kleine jongen en ga hier weg als een grote held. Ik wil jullie hartelijk bedanken voor de geweldige tijden die ik hier heb gehad en ik ga jullie zeker missen. Ik wil niet dat mensen met me meerijden tot de haven. Ik wil alleen in stilte het Westen verlaten. Misschien niet geheel in stilte, omdat ik toch wel weer zal vloeken dat de weg weer veel te lang is. Nogmaals heel erg bedankt en misschien zie ik jullie ooit nog eens.”
Iedereen klapt voor de speech en een roodwordende freewilly gaat snel weer zitten.
De tijd is gekomen om Willy uit te zwaaien. Iedereen stormt naar buiten om Willy nog een laatste handdruk te geven. Netjes in een rijtje wachten we onze beurt af. Als ik aan de beurt ben omhels ik hem. “Ik ga je missen Willy, pas goed op jezelf.” Op het moment dat ik een stap naar achteren zet, vallen er twee tranen voor mijn voeten. Freewilly legt een hand op mijn schouder: “De wereld is nog niet vergaan, Mani. Hij vergaat pas als ik een voet op een boot terug zet.” Ik begin zenuwachtig te lachen en geef anderen de ruimte om ook nog afscheid te nemen.
De zon begint al onder te gaan en uiteindelijk bestijgt freewilly zijn paard. Iedereen begint te zwaaien en mooie woorden vliegen door de lucht die op de wind meevliegen over Arizona heen. De sfeer is mooi, maar ontroerend. Freewilly trekt aan de hengels en zijn paard steigert. Het is een prachtig gezicht zo voor de ondergaande zon. Vol verbazing kijken we hoe het paard langzaam weg begint te stappen. Langzaam begint hij uit het zicht te raken en de zon zakt nog meer naar beneden. Een windvlaag doet het stof opwaaien ver voor ons en freewilly is niet meer te zien. De zon is bijna onder en we horen heel in de verte nog een laatste gehinnik..
Vaarwel freewilly!
~Mani